Εκπαιδευτικό

Παραλήφθηκαν: ≈ 176 – από ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανία

Κύριες Βάσεις: 112 ΠΜ (1951 – 62 / 1965 – 70), 110 ΠΜ (1954 – 57 / 1972 – 77), 111 ΠΜ (1963), 113 ΠΜ (1985 – 1992),

117 ΠΜ (1976 -1989), 115 ΠΜ (1976 – 2000), 120 ΠΕΑ (1970 – 1976), 114 ΠΜ (1959 – 1960 / 1976 – 2000)

Μοίρες: 348 ΜΤΑ (1954 – 1957), 363 ΜΕΕ (1974 – 1977), 361 ΣΕΑ (1972 – 1974), 361 ΜΠΕ (1959 – 1960), 366 ΣΕΕ (1976 – 2000),

367 ΣΕΕ (1976 – 1984), 222 ΜΕΕ (1984 – 2000), 368 ΜΕΕ (1976 – 1989), 221 ΜΕΕ (1985 – 1992), 361 ΕΜΑ (1957 – 1974),

362 ΜΠΕ (1974 – 1976)

Χαρακτηριστικά – Επιδόσεις

Μήκος: 11,51 m

Εκπέτασμα: 11,85 m

Ύψος: 3,55 m

Πτερυγική Επιφάνεια: 21,81 m²

Κενό Βάρος: 3.794 kg

Μέγιστο Βάρος: 6.832 kg

Κινητήρας: Allison J33-A-35 / RR Nene (CT-133)

Ώση: 4.600 / 5.000 lb

Μέγιστη Ταχύτητα: 965 km/h

Εμβέλεια: 2.050 km

Επιχειρησιακή Οροφή: 48.000 ft

Βαθμός Ανόδου: 4.870 ft/min

Οπλισμός – Εξοπλισμός

Πυροβόλα: 2 x 0.5 in Browning M3

Θέσεις Ανάρτησης Φορτίων: #4 – Μία σε κάθε ημιπτέρυγα και δύο στα ακροπτερύγια, για εξωτερικές δεξαμενές καυσιμου

Όπλα Εναντίον Στόχων Εδάφους: Βόμβες M-64, M-65 και ρουκέτες FFAR, HVAR

   Προερχόμενο από το πρώτο επιχειρησιακό jet της Αμερικής (P-80),  ήταν το σημαντικότερο εκπαιδευτικό της γενιάς του. Υπήρξε η θρυλική ΄΄δασκάλα΄΄ των μελλοντικών χειριστών της ΠΑ, διδάσκοντας τους τα μυστικά της αεριοπροώθησης. Για μικρό χρονικό διάστημα χρησιμοποιήθηκε η φωτοαναγνωριστική του έκδοση RT-33, μέχρι την παραλαβή των RF-84F. Με την έλευση των Τ-2, ανέλαβε και άλλους ρόλους, όπως ρυμούλκηση στόχων, συνδέσμου μεταξύ μονάδων, συντήρησης πτητικής ικανότητας και για εξοικείωση των χειριστών των F-1 με το περιβάλλον της Τανάγρας, καθώς το γαλλικό μαχητικό δεν διέθετε διθέσια έκδοση.